Tο ήλεκτρον (κεχριμπάρι) είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Το όνομά του το πήρε από έναν από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, το Θαλή το Μιλήσιο ο οποίος ανακάλυψε πρώτος τον ηλεκτρισμό, ξεκινώντας από την παρατήρηση της έλξης, την οποία προκαλεί η τριβή του ήλεκτρου (κεχριμπαριού) όταν αυτό ηλεκτρίζεται αρνητικά.
Είναι οργανική ένωση και πρόκειται για απολιθωμένη ρητίνη (ρετσίνι) κωνοφόρων δένδρων που “έζησαν” τουλάχιστον 20 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η κολλώδης ρητίνη των δέντρων, λίγο πριν καταπλακωθεί από χώμα και θαφτεί για χιλιάδες αιώνες, μάζευε πάνω της διάφορα υλικά, όπως κλαράκια φυτών, φύλλα, άμμο, χώμα, καθώς και έντομα, αράχνες και άλλα μικρά ζωύφια, τα οποία κολλούσαν πάνω της και δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Σε πολλές περιπτώσεις το κεχριμπάρι έχει "φυλακίσει" την τελευταία πνοή των εντόμων πριν ξεψυχήσουν, δημιουργώντας φυσαλίδες μπροστά από το στόμα τους.
Η ρητίνη δημιουργείται από το αμυντικό σύστημα του δέντρου. Το δέντρο εκχέει τη ρητίνη (ρετσίνι) ως μια μορφή αντίστασης σε επιθέσεις από εξωτερικούς παράγοντες όπως τα έντομα, τα ζωύφια, κλπ. έτσι ώστε να αποτρέψει περαιτέρω εισβολή αλλά και για να ενδυναμωθεί.
Το χρώμα του κεχριμπαριού, καθώς και οι άλλες φυσικές του ιδιότητες εξαρτώνται από την ηλικία του, τον τύπο του δέντρου από το οποίο προήλθε, τον τύπο της ξένης ύλης που σκεπάστηκε μαζί με τη ρητίνη του δέντρου, τη σύσταση του εδάφους καθώς επίσης και τις συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης που επικρατούσαν όσο παρέμεινε κάτω από τη γη. Το ειδικό βάρος του κεχριμπαριού είναι 1.08. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιπλέει σε αλατισμένο νερό. Το χρώμα του κυμαίνεται σε όλες τις αποχρώσεις του καφέ, κονιάκ και του κίτρινου. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις κάποιο κεχριμπάρι να εμφανίζει κόκκινο, μαύρο, πράσινο, γαλάζιο ή λευκό χρώμα. Η πιο χαρακτηριστική του ιδιότητα είναι η ηλεκτρική του αγωγιμότητα. Αν τρίψουμε ένα κεχριμπάρι με μάλλινο ύφασμα αναπτύσσονται στα άκρα του ηλεκτρικά φορτία και έλκονται μικρά κομμάτια χαρτιού ή άλλα ελαφρά αντικείμενα.
Αν προσπαθήσουμε να "ξεφλουδίσουμε" το κεχριμπάρι με ένα κοφτερό μαχαίρι, να βγάλουμε δηλαδή μια "φλούδα" από την επιφάνειά του, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το θρυμματίσουμε. Γενικά, το κεχριμπάρι είναι κακός αγωγός της θερμότητας και είναι απαλό και ζεστό στο άγγιγμα. Θα παρατηρήσουμε πως όταν καίγεται αναδύει άρωμα ρετσινιού.
Το κεχριμπάρι βρίσκεται σήμερα σε συγκεκριμένες τοποθεσίες στη γη. Η κυριότερη πηγή του είναι οι ακτές της Βαλτικής θάλασσας. Κεχριμπάρι βρίσκουμε επίσης στη Σικελία, στη Ρουμανία αλλά και στη Βιρμανία. Επίσης στη Δομινικανική Δημοκρατία, στον Καναδά, στο Μεξικό, στη Σομαλία καθώς και σε άλλες περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Λόγω της ιδιόμορφης σύστασης και ευπάθειάς του, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και φροντίδας. Βασικότερο μέτρο προφύλαξης από τη φθορά είναι το νήμα που θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να συνδέει τις χάντρες μεταξύ τους. Οι μεταλλικές αλυσίδες φθείρουν τις χάντρες του κεχριμπαριού λόγω της τριβής που δημιουργείται και με την πάροδο του χρόνου τις καταστρέφουν ολοκληρωτικά. Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται οποιαδήποτε χημικά διαλύματα καθαρισμού κοσμημάτων, σαπούνι, ή απορρυπαντικά κλπ. γιατί καταστρέφουν το κεχριμπάρι.
Ο μοναδικός τρόπος καθαρισμού του κεχριμπαριού, είναι το χλιαρό νερό και ύστερα το σκούπισμα με ένα μαλακό πανί. Αν και κυκλοφορούν στο εμπόριο αρκετές απομιμήσεις του κεχριμπαριού που είναι αρκετά πειστικές, εντούτοις υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαπιστώσει κάποιος την αυθεντικότητά του.
Ο προσεκτικός έλεγχος του ειδικού βάρους, του δείκτη διάθλασης, της εσωτερικής δομής, των εγκλεισμάτων, της ευθραυστότητας, της μυρωδιάς κατά την καύση, της συμπεριφοράς σε διαλύτες, του φθορισμού, της ηλεκτρικής και θερμικής αγωγιμότητας μπορεί να οδηγήσει κάθε φορά στο σωστό συμπέρασμα και να αποδείξει τη γνησιότητα του κεχριμπαριού.
Τέλος, να θυμάστε πως το κεχριμπάρι είναι έργο τέχνης της φύσης και γι’ αυτό θα πρέπει να το μεταχειριζόμαστε με ιδιαίτερη προσοχή για να διατηρεί την ομορφιά του.